TAVUK DÖNER
Virüsten dolayı üç ay dükkanı açamayınca özlemiÅŸ herkes, saat üç oldu ve neredeyse dönerim kalmadı. Kasada paraları sayarken bir çocuk yanaÅŸtı.
Abi kaç para dedi. Yarım beÅŸ, tam on dedim. Ya çeyrek diye sordu. Anladım o kadar parası yok, dedim sende ne kadar çıkar? Saymaya baÅŸladı ama hep 5-10 kuruÅŸ. Koy dedim paraları ÅŸuraya, sen geç otur masaya. Ustama seslendim:
_‘’Yarım olsun, içine her ÅŸey konulsun, ayranda verin, azıcıkta tabaÄŸa patates ekleyin’’.
Çocuk dönerini yerken küçücük ayaklarına baktım. Çıkarmış ayakkabılarını, ayaklarını birbirine sürtüyor. Anladım ki üÅŸümüÅŸ ısıtmaya çalışıyor. Bugün çok da yaÄŸmur yağıyordu, mubarek kuru yer bırakmıyordu.
Kendime bir çay söyledim, müsaade isteyip yanına çöküverdim. Ayranı niye açmadın dedim.
_Param yetmez ki abi dedi. Namaz abdest ile,tavuk döner ayran ile dedim, açıverdim. Ä°çti ne varsa, bitirdi tabağını da.
Doymadın sen getireyim bir daha ne dersin deyince benim yıllardır aklıma gelmeyen o muhteÅŸem ÅŸeyi duydum kulaklarımla: ‘’Elhamdülillah abi’’…
_Eeee anlat bakalım nereden geldin, nereye gidiyorsun, niye sokaklarda dolaşıyorsun? Annen-baban ne yapar, evin nerede? diye sordum.Eli ile işaret etti;
_ Evimiz orası iÅŸte abi dedi. Benim dükkanın tam karşısında araya sıkışmış eski bir ev vardı. Ama orası uzun zamandır boÅŸtu. Tabii biz açmayınca dükkanı üç aydır görmemiÅŸiz. Bu eve birileri taşınmış. ‘
_’Annem iÅŸe gitti. Evleri temizleyip gelecek’’ dedi. Camdan üç gündür beni seyrediyormuÅŸ. Kaç defa söylemiÅŸ annesine ama annesi hep olmaz diyormuÅŸ. Para biriktirip yiyeceÄŸim diye kafasına koymuÅŸ. AkÅŸam annesi de birkaç kuruÅŸ verince bugünkü tavuk döner hayali ile uyumuÅŸ.
Babasını hiç bilmiyormuÅŸ.
_ Resmi var getireyim mi? dedi.
Kim var şimdi evde dedim. Kimse yokmuş. Anahtarı da yokmuş ama kapı kapanmasın diye taş koymuş.
Otur dedim burada. Çay da ısmarlarım sana. Annen gelince gidersin. Hem bak burada iÅŸ de çok bana yardım edersin. Ama önce sana bir ayakkabı alalım, ayaklarını ısıtalım.
Aldım ayakkabasını baktım 33 numara. Vardım az aÅŸağıdaki ayakkabıcıya. Döndüm dükkana. Giydirdim ayaklarına. Ama bir sevindi ki yürüyüÅŸü bile deÄŸiÅŸti vallahi. Küçücük boyu ile masalarda olanları topladı. Neredeyse bize hiç iÅŸ bırakmadı. Bir gözüm onda, bir gözüm karşı tarafta. Hah tamam annesi de geldi sonunda.Aldım çocuÄŸu hemen vardım yanına.
_Abla korkma dedim, karşı tarafta dükkan sahibiyim. Bugün bize çok yardım etti senin çocuÄŸun. Müsaade edersen akÅŸama hanımı alıp size gelmek isterim.
Yüzüme bile bakamayan abla, buyurun abi dedi. EÅŸime telefon ettim. Bizim çocuÄŸun kıyafetlerinden istedim. AkÅŸam olunca vardık eÅŸim ile o ablaya. KonuÅŸtuk, dinledikçe hem aÄŸladık hem de huzur bulmuÅŸtuk.
Kocasını, çocuÄŸu üç aylık iken kaybetmiÅŸ. Aslında onlarda normal bir aileymiÅŸ. Ama hayat onları bu günlere sürüklemiÅŸ. Ev temizleyerek, geçinmeye çalışıyormuÅŸ. Aklı hep evde bıraktığı çocuÄŸunda kalıyormuÅŸ. Kimsesi de yokmuÅŸ. Ama gerçekten belli. Tek odalı evde, bir çekyat bir de halı vardı yerde.
Bu eve taşınmış kirası çok ucuz diye. Buzdolapsız ev mi olur? Bu çocuk televizyonsuz nasıl geceleri oturur? Yoktu valla. Bir önceki ev sahibi eÅŸyaları kiraya saymış, ancak öyle bırakmış.
Çıktık evden. EÅŸim ile arabaya binince göz göze geldik birden. Akıllı telefonlarımızın tuÅŸlarına bastık. Birkaç dostumuza ulaÅŸtık. Biri televizyon, biri buzdolabı ile yola çıkarken, biz de onlara bol bol alışveriÅŸ yaptık.
Sabaha çok güzel bir kahvaltı edilsin, akÅŸama da tencerede etleri piÅŸsin. Ä°ki saat de her ÅŸey oldu. Dolapları doldu. Ben verecektim ama buzdolabını getiren arkadaÅŸ elime bir zarf tutuÅŸturdu. O para da ablamıza birkaç ay umut oldu.
Çıkarken evden bana söz verdi. Okullar açılıncaya kadar hergün bana yardıma gelecek. Hem tavuk döner yiyebilecek, hem de annesine harçlıklarını götürecek.
Åžimdi mutlu ve huzurluyum. Bu gece rahat uyurum. Yarında kısmetse dönerimiz şıp şıp akar. Rızkımızda peÅŸimizden koÅŸar. Geriye ne kaldı dilimde? Hepsini geçtim de. Karnımı doyurup ayranı içince, "Elhamdulillah"diyeceÄŸim bundan sonra ben de...