13 YIL SONRA PÄ°ÅžEN TAVUK…
Ben ünlü ….. tavukçusunun sahibiyim. Hergün yüzlerce piÅŸmiÅŸ tavuk satan biriydim. YaÅŸlanınca çocuklarıma devrettim. 12-13 yıl kadar önce idi. Nar gibi kızaran tavuklar kömür etrafında dönmekteydi. Camın önünde küçük bir kız çocuÄŸu belirmiÅŸti.
PiÅŸen tavukları uzun uzun seyretti. 5 dakika geçti. Ama o gitmedi. Günlerden de cuma ve cuma namazına yaklaşık bir saat var idi. Çalışanlarıma seslendim. Bir tavuk sarın ve çocuÄŸa sıcacık verin dedim. Çocuk aldı tavuÄŸu koÅŸarak gitti. Sonraki cuma günü aynı saatte yine gelmiÅŸti. Ben yine verdim, böyle birkaç hafta hiç konuÅŸmadan geçti. Sonra bir hafta o koÅŸarken tavuk ile düÅŸtüm bende gizlice peÅŸine.
Uzakmış, belki 20 dakika sonra vardı evine. Tek katlı, eskice bir ÅŸeydi. Yanında da bir camii var idi. Hem Cuma namazını orada kılayım hem de çıkışta imam ile konuÅŸayım dedim. Uzun uzun sohbet ettik. Cemaat olarak kirasını ödediklerini, babasız bu çocuÄŸun annesinin de kanser hastalığı ile savaÅŸ verdiÄŸini, ellerinden geleni yapıp çocuÄŸu okutmak istediklerini söyledi. MeÄŸer çocuk bırakmış okulu, kıyafet bulamamış, çanta alamamış.
Camii hocası ile bir olalım diye anlaÅŸtık. Önce kıyafetlerini aldık. Okula baÅŸlattık. Bir süre daha her cuma gelip tavuÄŸunu aldı benden. Zarf da çıkıyordu tabii tavuk poÅŸetinin içinden. O para ile çok dertlerini gördüler. Sonra bir cuma gelmedi. Ben gittim akÅŸama doÄŸru camii imamına sormaya.
O gün sabah annesi vefat etmiÅŸ. Ä°kindi namazında ise defnedilmiÅŸ. Åžimdi ne olacak? dedim. Ortada kaldı benim küçük yetimim. SaÄŸolsun devletimiz korumaya aldı. Ben de bir daha görmedim. Geçen ay memleketim Erzurum’a gitmiÅŸtim. TaÅŸhan Çarşıda hafif ama kalp krizi gibi bir ÅŸey geçirmiÅŸim.
Hastaneye götürmüÅŸler beni. Oda da açtım gözlerimi. Sonra baktım baÅŸ ucumda bekleyen birisi. Dua ediyor sanki. Beyaz önlüklü genç bir kız idi. ‘’GeçmiÅŸ olsun Ahmet Amcam, çok ÅŸükür iyi olacaksın’’ dedi. TeÅŸekkür ettim. Ama kimdi bilemedim. EÅŸim üç yıl önce vefat etmiÅŸti. Çocuklarımda haber edildi ise acaba taaa Ä°stanbul’dan buradaki hastaneye gelmiÅŸ miydi ? Peki bu doktor kıyafetli genç kız kimdi?
O dedi ki: ‘’Tavukçunun önündeki kız çocuÄŸuyum ben. Senin ÅŸu an geldiÄŸin hastane benim ilk görev yerim ve nöbetim bitti. Ama ÅŸimdiye kadar senin uyanmadı bekledim. Ama meraklanma. Çocukların yolda. Hem ben varım burada. Ahmet Amcam, sen iyi olacaksın. Canı çekip alamayan ve okuyamayan daha çoook küçük kıza tavuk dağıtacaksın…